Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010


14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Αληθινός φίλος . . . .

(Α) λλοιώνει το θυμό σου

(Β) οηθάει όποτε και όταν τον χρειαστείς
...
(Γ) αληνεύει τις ταραχές σου

(Δ) ωρίζει ακατάπαυστα πράγματα και συναισθήματα

(Ε) λευθερώνει αισθήματα αγάπης και χαράς

(Ζ) ωντανεύει την ζωή σου..

(Ή) λιος είναι σε περιόδους θλίψεων

(Θ) υσίες κάνει για να σ΄έχει στο πλευρό του
(Ι) λαρότητα εκπέμπει όταν σε κοιτάει

(Κ) ολυμπάει στις τρικυμίες της ζωής μαζί σου

(Λ) ιώνει την μοναξιά απο την ζωή σου

(Μ) οιράζεται τα όνειρα μαζί σου

(Ν) ιώθει τον πόνο σου

(Ξ) εχνάει την άσχημη συμπεριφορά σου

(Ο) ραματίζεται την πληρότητα σου

(Π) ροσφέρει την καρδιά του

(Ρ) ωμαλαία σε υπερασπίζεται

(Σ) υγχωρεί τα λάθη σου

(Τ) ρέφει το πνεύμα σου

(Υ) πολογίζει σε εσένα

(Φ) ωνάζει όταν δεν θέλεις να ακούσεις

(Χ) αίρεται όταν προοδεύεις

(Ψ) ηλά κοιτά για να σε συναντήσει

(Ω) ! φίλε της καρδιάς μου , πόσο στ΄ αλήθεια κοντά Στο Θεό κατοικείς ( ; ) ! ....

Μοναδικές εκφράσεις για το πολύτιμο δώρο της φιλίας που χαρίζεται από Το Θεό στον άνθρωπο , γραμμένες από τον αρχιμανδρίτη Δαμιανό Ζαφείρη .

Ανώνυμος είπε...

Στις πληγες που σου ανοιγουν μην φοβασαι το αλατι.....ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ....Δεν υπαρχει βιβλιο να τις διαβαζεις τις διδασκει ο ΧΡΟΝΟΣ μεσα εκει θα τις ΜΑΘΕΙΣ .....

Ανώνυμος είπε...

Μια φορά κι ένα καιρό
ήταν ένα πουλί, Ένα πουλί στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.Μια μέρα, μία γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.Αλλά τότε σκέφτηκε: μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινούς τόπους και βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο να μην το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.Και αισθάνθηκε μοναξιά.Και σκέφτηκε: Θα στήσω μια παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει.Το πουλί, που ήταν κι αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε σε ένα κλουβί.Κάθε μέρα, η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα!». Όμως άρχισε να γίνεται μία παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε δικό της το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο στα σύννεφα.Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.«Γιατί ήρθες?» ρώτησε το θάνατο.«Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια», αποκρίθηκε ο θάνατος. Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς».......

Ανώνυμος είπε...

Μια φορά κι ένα καιρό
ήταν ένα πουλί, Ένα πουλί στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.Μια μέρα, μία γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.Αλλά τότε σκέφτηκε: μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινούς τόπους και βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο να μην το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.Και αισθάνθηκε μοναξιά.Και σκέφτηκε: Θα στήσω μια παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει.Το πουλί, που ήταν κι αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε σε ένα κλουβί.Κάθε μέρα, η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα!». Όμως άρχισε να γίνεται μία παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε δικό της το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο στα σύννεφα.Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.«Γιατί ήρθες?» ρώτησε το θάνατο.«Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια», αποκρίθηκε ο θάνατος. Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς».......

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να μάθουμε ότι....
Δεν είναι κέρδος το πλουμιστό περιτύλιγμα, ενός κάλπικου δώρου, που γρήγορα θα πεταχτεί... ούτε ό,τι αντέχει μόνο στης σκηνής τα φώτα και χάνεται όταν η αυλαία πέφτει...
Τα επιφανειακά... έχουν μικρό εκτόπισμα και εύκολα επιπλέουν, όταν η θάλασσα είναι ήρεμη μα χάνονται... σαν σηκωθεί ο άνεμος και φτάσει η κατ...αιγίδα.
Δεν είναι αξία σταθερή... ό,τι στα φλας της δημοσιότητας λάμπει, αλλάζουν συχνά οι διαθέσεις... κι αυτό που διασκεδάζει το κοινό γρήγορα μπούχτισμα, ανία και βαρεμάρα φέρνει... και ο φακός άλλο ζητά... συγκίνηση να φέρει.
Ευχαρίστηση που δεν αφήνει ικανοποίηση...για λίγο πάντα διαρκεί κι αφήνει αβάσταχτο κενό... μες την καρδιά, όταν τελειώνει.
Ας μάθουμε να ψάχνουμε.....την ΟΥΣΙΑ... τα δένδρα που δίνουν καρπούς έχουν τις ρίζες του βαθειές και δεν φοβούνται το χιονιά.. που ξεγυμνώνει το φυλλωμά τους
την άνοιξη ξανά, θα βγάλουν φύλλα κι άνθη σαν απλωμένες αγκαλιές είναι τα κλαδιά
και δέχονται πουλιά και πεταλούδες!
την ΟΥΣΙΑ όπου κι αν κρύβεται.. όπου κι αν είναι..μην στεκόμαστε ποτέ στην επιφάνεια, στης θάλασσας τα βάθη κρύβεται η ζωή.. της ζούγκλας τις όμορφες σπηλιές διαλέγουν τα λιοντάρια και στις απάτητες κορφές φτιάχνουν τη φωλιά τους οι αετοί..
Στην αγκαλιά μιας μάνας.. κρύβεται η αγάπη, μες στην καρδιά του τολμηρού τ'όνειρο ζεί.. για πάντα.
ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ.

Ανώνυμος είπε...

‎1 . Ο Θεός είναι ο γεωργός και εμείς είμαστε το χωράφι Του. Ο καλός Σπορέας είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού και το χώμα είναι η καρδιά του ανθρώπου. Ο Κύριος έσπειρε το θείο λόγο Του στις καρδιές των ανθρώπων και πε......ριμένει να τον υποδεχτούν. Με τη σωστή καλλιέργεια η καρποφορία του θα είναι καταπληκτική. Οι διάφορες ομάδες των ανθρώπων είναι:

2. 1η Ομάδα: Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που η καρδιά τους έχει γίνει τόσο σκληρή, όπως είναι ακριβώς το πατημένο χώμα. Ο σπόρος που έπεσε έμεινε στην επιφάνεια, γιατί ο άνθρωπος δε θέλησε να τον ακούσει προσεχτικά και σωστά. Αυτός ο άνθρωπος μένει συνήθως αδιάφορος για τη θρησκεία και το Ευαγγέλιο. Ονομάζει τον εαυτό του άθρησκο. έτσι ο λόγος του Θεού εξαφανίζεται, γιατί ο άνθρωπος δεν τον αφήνει να μπει στην καρδιά του.

3. 2η Ομάδα: Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι, που η καρδιά τους είναι γεμάτη πέτρες και αγκωνάρια. Είναι οι διάφορες αμαρτίες και αδυναμίες του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος είναι ακόμη παιδί, ο λόγος του Θεού βρίσκει καλή υποδοχή. Η παιδική καρδιά είναι σ' αυτή την ηλικία μαλακή και εύπλαστη. Όσο μεγαλώνει όμως ο άνθρωπος και δε φροντίζει να διορθώνει τις ελ λείψεις και αδυναμίες του, τόσο η καρδιά του γίνεται σκληρή. Ο κίνδυνος αρχίζει να φαίνεται, όταν παραμελεί τον κυριακάτικο εκκλησιασμό, όταν δε συμμετέχει στην ιερή εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία. Ο λόγος του Θεού έχει αρχίσει να μαραίνεται, να ξεραίνεται, επειδή η καρδιά του ανθρώπου έχει γεμίσει όλο πέτρες (αμαρτίες, αδυναμίες, δικαιολογίες).

4. 3η Ομάδα: Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι, που έχουν γεμίσει την καρδιά τους μ' ένα σωρό αγωνίες, μέριμνες και υλικές φροντίδες. Είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να αποκτά στη ζωή του περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερη δόξα και ισχυρή δύναμη. Αυτά τα αγκάθια, τα ζιζάνια και τα τριβόλια είναι η μεγαλύτερη παγίδα του σατανά, που προσπαθεί να μας απομακρύνει από το Θεό. Και στη μικρή ηλικία δε μας αφήνει να προσέξουμε, π.χ., στην εκκλησία το κήρυγμα του λόγου του Θεού. Εκείνη την ώρα μας βάζει να σκεφτόμαστε άλλα πράγματα. Ο νους μας τρέχει εδώ και εκεί. Αυτά τα αγκάθια πνίγουν τελικά την καρδιά του ανθρώπου και μαζί της και το λόγο του Θεού.

5. 4η Ομάδα: Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι, που έχουν καλή καρδιά. Αγαπούν το Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Η αγάπη μεγαλώνει την καρδιά του ανθρώπου και έτσι ο λόγος του Θεού ριζοβολάει βαθιά. Φέρνει πολύ και σπουδαίο καρπό. Ο χριστιανός δείχνει αυτή την καρποφορία με τη δυνατή πίστη και τα εργα της άφθαστης αγάπης. εχει πια βρεθεί κοντά στο Θεό και απολαμβάνει την αγάπη Του και την αιώνια ζωή, που είναι ο Παράδεισος.

ΔΙΔΑΓΜΑ:

Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού» (Λουκά η' 11).

Ε' ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΚΚΛ. ΠΑΤΕΡΩΝ

«Λοιπόν όσοι έχουν σκληρό το νου τους, δεν αφήνουν να μπει μέσα τους ο θείος και ιερός λόγος του Θεού, ώστε να μπορούν να καρποφορήσουν με τα έργα της αρετής. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν γίνει πατημένος δρόμος. Δεν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους με τους καρπούς της αγιότητας, γιατί έχουν άγονη και σκληρή καρδιά» (Άγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας).

Ανώνυμος είπε...

Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι η ταπείνωση θα με βοηθήσει ν' ανοίξω τον πυρήνα μου. Σήμερα κατάλαβα ότι η ταπείνωση έχει τόση δύναμη που μπορεί να ανοίξει και άλλους πυρήνες, πόσο μάλλον αν ανήκουν σε ανθρώπους που αγαπάς. Θέλει κότσια "ν' ανοιχτείς". Θέλει κότσια να ομολογήσεις και να εξομολογηθείς. Είναι ανδρεία και μεγαλοσύνη μαζί να είσαι λευκό χαρτί. Η αγάπη του θεού είναι τόσο μεγάλη που συγχωρεί ακόμη και αυτούς που θέλουν αλλά δεν μπορούν. Ευχαριστώ. Όχι μόνο γιατί μου δείχνεις τον δρόμο. Ούτε μόνο γιατί με την αγάπη μου δείχνεις πώς αγαπούν. Σ' ευχαριστώ γιατί μου δείχνεις πώς να σπέρνω και να καλλιεργώ το χωράφι μου, αυτό που εσύ μου καθάρισες απ' τα ζιζάνια και τα αγκάθια, ώστε να το καρπωθώ εγώ και οι γύρω μου και να το αφήσω κληρονομιά σε αυτούς που θα έρθουν. Σ' αγαπώ όχι γιατί είσαι αγάπη μα γιατί είσαι λόγος. Κι ο λόγος είναι πύρινος. Η φωτιά ανάβει από μικρούς σπινθήρες. Η καύτρα ενός τσιγάρου μπορεί να κάψει ένα ολόκληρο δάσος αλλά και μια μικρή φλόγα φτάνει για να ζεστάνει τις καρδιές.

Ι.Β

Ανώνυμος είπε...

***
Ροδοπέταλα στο χώμα ακουμπισμένα.
αστέρια σβηστά στο φως βουτηγμένα.
Να σπέρνουν το φως της καρδιάς σου την νυχτιά.
...--
Άσωτοι στοχασμοί μέσα στην άγνοια να γίνονται μελάνη.
Και να είναι στα χέρια του αέναο δρεπάνι.
Να αποκεφαλίζει το ψέμα από κάθε καρδιά.-
---
όπως μια σταγόνα βροχής μέσα σε ένα πηγάδι.
Ένα νερό που πέφτει από των άδη.
Μιας γνώσεις πεθαμένης από την ανθρώπινη λαλιά.
--
χωρίς γη
χωρίς πατρίδα.
Με μια ελπίδα να γεννά όνειρα γι’αγαπη,
Μέσα σε μια στείρα γεννημένη καρδιά.
---
τιμωρημένη σαν τα πέταλα στην γη να πέφτουν
όπως το δάκρυ.
Μέχρι η αμυγδαλιά να βγάλει καρπό.
Να ζεύσει μέσα- μέσα,
στην ρίζα του δένδρου ξανά το πέταλο το άδειο..
νεκρό να πεθαίνει από την μια μέσα στο χώμα..
μα ζωντανό να γενάτε μέσα στον ίδιο του τον καρπό.
---
στο δένδρο όταν ένα μπουμπούκι γενάτε..
μια ρίζα παράλληλα γεννιέται μέσα στην σκοτεινή για αυτό γη,
ώστε και αυτό να υπάρχει και να αναπνέει και να ζει
Έτσι και η ανθρώπινη υπόσταση.
Ένας άνδρας γεννιέται..
Μια γυναίκα ψυχή επίσης γενιθεικε τούτην την στιγμή.
---
νερό να ζητά ο ουρανός,
μα μέσα σε σύννεφο να είναι και να μην το βλέπει.
Και να δηψα.
Μα την αγάπη η φύση την γέννησε να δίνει.
Και όχι να δίνει ότι η άγονη γη.
--
νερό ξεδιψά την γηνεκα.. και την δίψα του άνδρα ξεδιψά μόνο αυτή.
Φωτιά έχει η γυναίκα.
Νερό ο ουρανός που το σύννεφο κρατεί.
Μα όταν ο ουρανός θερμανθεί από την φλόγα της αγάπης..
Τότε και το νερό ζωντανό πέφτει μέσα στα έγκατα της γης.
Τυφλό και ας είναι όπως ένα δάκρυ..
Σταγόνα της αγάπης είναι..
Και μέσα στην φύση γενάτε.
Νερό με ζωντανή φωτιά να γενεσιουργή...
Την εικονα..
Και την ομοίωση του.
Το νερό με την φωτιά..
Έναν ζώντα ουρανό να γέννα μέσα σε χώμα.
Εσένα άνθρωπε και ας είσαι ξένος
σε σπλάχνα που έχεις στην καρδιά σου....μα σε ψυχή.

I.B.

Ανώνυμος είπε...

Λιγο πριν πεσει το αστερι νεκρο ..λιγο πριν χασει την τελευταια του λαμψη..τ'ονομα σου προλαβε να γραψει στην καρδια με δακρυ και ΑΙΜΑ πικρο.....ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΟΛΟΥΣ ΠΟΛΥ ...

Ανώνυμος είπε...

θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειάζεσαι ... Αλλά και όταν απλά θα θες να μιλήσεις με κάποιον ... Εγώ πάλι εκεί θα είμαι! Και να ξέρεις πως χαίρομαι που ήρθες στην ζωή μου... Και πως είσαι από τα λίγα άτομα που με καταλαβαίνουν... Γιατί απλά... μοιάζουμε λιγάκι ! :)

Ανώνυμος είπε...

Αν νιωσεις τα ματια σου να δακρυζουν...
Αφησε το δακρυ να κυλησει..
και θα ερθει η ωρα που θα στεγνωσει.
Θα στεγνωσει πανω σου...
Αφηνοντας στο δρομο του,
...μονο την παγερη αισθηση του αερα
να σου θυμιζει απλα οσους σε πικραναν..
οσουν εχασες,
και οσους φυγαν μακρυα σου.
Μην διστασεις να διωξεις από μεσα σου αυτες τις σταγονες,
μην προσπαθησεις να φανεις δυνατος,
μπροστα σε οσους απλα αδιαφορησαν.
Με λυγμους και με κραυγες,
βγαλε τωρα οτι εχεις να πεταξεις,
γιατι αν το κρατησεις μεσα σου αυτο το δακρυ,
θα ποτιζει συνεχως την καρδια,
οσπου καποτε θα την πνιξει.

Ανώνυμος είπε...

Λέειένα παιδάκι στην μητέρα του..''Μανούλα ζωγραφίσα με το κραγιόν σου στο σεντόνι''..Νευριάσμενη χτυπά το παιδί της μέχρι Αναισθησίας....Μετάνιωμενη γι'αυτό που έκανε...παρακαλά το παιδί της να ανοίξει τα μάτια του......ΌΜΩΣ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΎ ΑΡΓΆ....Η ΜΙΚΡΉ ΚΑΡΔΟΎΛΑ ...ΕΊΧΕ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΆ....Στο σεντόνι γράφει....''Μαν...ούλα Σ'ΑΓΑ...ΠΆΩ''Γραψε αυτό στο προφίλ σου κ δείξε ότι είσαι κ εσυ ΚΑΤΆ τής Παιδικής Βίας..

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει ένα φως μέσα σου που ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί. Και με τα μάτια του δεν θα μπορείς να βλέπεις αυτό το φως, γιατί είσαι τυφλωμένος από τον κόσμο. Και όμως, έχεις μάτια για να το δεις. Βρίσκεται εκεί για να το βλέπεις. Δεν τοποθετήθηκε μέσα σου για να κρατηθεί κρυμμένο από την θέασή σου. Αυτό το φως είναι μια αντανάκλαση της σκέψης στην οποία ασκούμαστε τώρα. Το να νιώσεις την Αγάπη του Θεού μέσα σου σημαίνει να δεις τον κόσμο εκ νέου, να λάμπει μέσα στην αθωότητα, ζωντανό με ελπίδα, και ευλογημένο με απόλυτη ευσπλαχνία και αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Κάποιοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας, σαν κομήτες.....!Τη φωτίζουν, την ομορφαίνουν.....μας δίνουν δύναμη....φόρα και φορά και...απομακρύνονται...Κάποιοι άλλοι άνθρωποι..... πάλι σαν κομήτες, πέφτουν πάνω μας και μας καταστρέφουν...
Δεν θ...έλω να γίνω καλύτερος από κανένα….Θέλω να γίνομαι καλύτερος από το χθεσινό μου εαυτό...Τίποτα δεν χάνεται αν έχει αγγίξει την καρδιά μας...& …την ψυχή μας… Απλά προχωράμε μπροστά και πάντα παρακάτω υπάρχει κάτι καλύτερο…αρκεί να θέλουμε να το δούμε....Μην μετράς τα χρόνια,…μέτρα τις αναμνήσεις…. Μακριά εκεί στο ηλιόφωτο….. βρίσκονται οι υψηλότερες προσδοκίες μου....Ίσως να μην μπορέσω να τις φτάσω ποτέ....Μπορώ όμως να κοιτάξω ψηλά και να βλέπω την ομορφιά τους...Να πιστεύω σ' αυτές και να προσπαθώ να τις πλησιάσω…
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ & ΕΚΤΙΜΗΣΗ
Ένας Μαθητευόμενος Άνθρωπος