Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010


η μαγεια της αγαπης..

10 σχόλια:

ο βασιλιάς του δάσους. είπε...

o γάμος της αγάπης.

anasa είπε...

λευκα περιστερια ..
τα δυο κορμια σε μια ψυχη..

καλημερα βασιλια του δασους μας!!!!

Ανώνυμος είπε...

agaph ti diskolo prama pono pou de th vlepo pleon gyro mou pono polu giati zo se mian kinonia kenh apo ayto to synesthima pou gemizei anoixhs xromata ki aromata opoion takoumpa

anasa είπε...

Ας σκορπιζουμε εμεις αγγελουνι μου τα αρωματα της αγαπης ..
ας ανοιξουμε τη ψυχη μας να ελυθερωθει το περιστερι της αγαπης να πεταξει και σκορπισει παντου την ευτυχια, την ειρηνη και την αγαπη...

την αγαπη μου!!!

Ανώνυμος είπε...

EGO ME TON DIKO MOU TROPO PROSPATHO NA TO ULOPIISO AYTO ALA DE TA KATAFERNO POLU EYXOLA DISTYXOS ALOI DE TA DEXONTE ALOI TA PAREXIGOUN GINONTE MPERDEMATA DISTYXOS O KOSMOS XEMATHE NA AGAPA SA PITSIRIKI :(:(:(:(:(

Ανώνυμος είπε...

Αγάπη
ήταν όταν σ' αγάπησα, μια πραγματική στιγμή από την οποία κρατιέμαι και
που στη ζωή μου θα συνεχίζει για πάντα. Κοντά, μακριά, όπου και να
είσαι, πιστεύω πως η καρδιά πράγματι συνεχίζει. Άλλη μια φορά, ανοίγεις
την πόρτα και είσαι εδώ, στην καρδιά μου....και η καρδιά μου θα συνεχίσει ξανά και ξανά. Είσαι εδώ, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθώ....και ξέρω πως η καρδιά μου θα συνεχίσει να σ'αγαπά

KLEMENO :):):):)

Ανώνυμος είπε...

Ηλιοσταλυδες...
***
Οι άνθρωποι ζουν δίχως το άλλο τους μισό,
Ερωτευμένοι με την κενότητα τους,
...Αναγκάζοντας την κενότητα από το άλλο το μισό,
Να γίνεται αληθινό.
Έτσι ο Θεός τους φανερώνεται και τους δείχνει τον ναό της αγάπης του,
Που περιμένει να χτηστεί από τις πέτρες που κουβαλάνε οι άνθρωποι στην πλάτη τους.
Καθούμενοι στο βράχο , του νερα’ιδένιου μας δάσους,
Περιμένοντας τον ήλιο να τους αγγίξει με τις ακτίνες του,
Και με τις χρυσοσταλίδες της αγάπης του Ιησού Χριστού,
Να ελαφρύνει το βαρύ φορτίο.

Διψασμένη καρδιά ζητά να χαμογελάσει στο σήμερα και να ξεκουραστεί
Στο προσκεφάλι από τα δάκρυα της περασμένης πεθαμένης νύχτας.
Έτσι και η ψυχή , ως δέντρο λαμπιρίζει τον πρωινό τον ήλιο ύστερα από την βροχή του Θείου Λόγου της αλήθειας,

Αυτής της αλήθειας,
που παντρεύτηκε ο ουρανός με την γή
και κάνοντας τον Θεό να μιλάει,
μέσα από τα λουλούδια,
ευχαριστώντας και τα δέντρα, που με τους καρπούς τους ομολογούν
πως του κάναν υπακοή.
Παναγία μας μητέρα, και του Χριστού μητέρα ,
είσαι το πρώτο λουλούδι που άνθησε πάνω στην γη,

εσύ η αυγή και το ουράνιο τόξο,
εσύ ο φωτοκαρπός του ήλιου που δίνει στο δάσος μου Ζωή.

Εσύ το νερό του βράχου,
εσύ ο ναός της Ζωής,
Εσύ ο άνεμος που άναψες την ζωντανή την φλόγα,
Εσύ το λουλούδι που μας ζητάς τις πέτρες που κουβαλάμε ,
Στον Γιό σου να του αφήσουμε στα χέρια Του.
Αυτός ο χτίστης του καμπαναριού της ψυχής.
**
Ω! καρδιά μου, που με πίστη περιμένεις, την υπόσχεση

Για ένα θαύμα ζωής.
Πιάσε μου το χέρι και έλα μαζί μου να πετάξεις,
Έλα μαζί μου να τρυπήσουμε τις νύχτες και να κεντήσουμε τις μέρες

Με την χρυσή κλωστή τον χρόνο, της άχρονης στιγμής

Έλα μαζί μου να σου δείξω την άνοιξη,
Που στέκεται ντροπαλή έξω από την πόρτα του χειμώνα,
στις καρδιές των ανθρώπων.
Έλα να χτυπήσουμε μαζί αυτήν την πόρτα,
ιδού την κρούω ...
Μέσα στου δάσους την σιωπή,
και ακούγεται από το βάθος του χειμώνα

Η αγάπη στην νάρκη που κοιμάται:

-Δεν είμαι εδώ δε, θέλω κανέναν,
η ύπαρξη μου χάθηκε,
Μέσα στα πρέπει και τα θέλω της ντροπής ,

Μα νά !....κάποιος μας ανοίγει την πόρτα,
και είναι η πίστη που περίμενε καρτερικά μέσα στην καρδιά του σπόρου,

Θυμάστε τον σπόρο που μιλούσαμε πιο νωρίς στην ιστορία;

Είναι αυτός ο σπόρος που περίμενε καρτερικά το θαύμα της ζωής,
Και έτσι και εγώ αναγνώστη μου,
και συνταξιδιώτη μου στον χρόνο της άχρονης στιγμής,
έλα να χαμογελάσουμε στην νύχτα του χειμώνα,
ιδού σου χαρίζω την ζωντανή ελπίδα,

ένα κλωνάρι ανθησμένης αμυγδαλιάς να το προσφέρεις για καλημέρα
στον ήλιο της αγάπης.

Της αγάπης που δεν γνώρισε ποτέ αντάλλαγμα,

Απλά αυτοί που την προσφέρουνε με την ομορφιά
από ένα χαμόγελο της μοναδικής αλήθειας,
μιας αληθινής άνοιξης της αιωνίου ζωής.
**

Ευχολόγιον

Η χάρης του Κυρίου Ιησού Χριστού,
με την αγάπη της μητέρας Παναγίας,
Και των Αγίων Πατέρων ημών,
να είναι μεθ ημών
και να μας φωτίζουν και να μας οδηγούν,
Στο μονοπάτι της αλήθειας και της αγάπης των αλλήλων ως εαυτόν.

ΑΜΗΝ


ioannhs kanenas

Ανώνυμος είπε...

Ηλιοσταλυδες...
***
Οι άνθρωποι ζουν δίχως το άλλο τους μισό,
Ερωτευμένοι με την κενότητα τους,
...Αναγκάζοντας την κενότητα από το άλλο το μισό,
Να γίνεται αληθινό.
Έτσι ο Θεός τους φανερώνεται και τους δείχνει τον ναό της αγάπης του,
Που περιμένει να χτηστεί από τις πέτρες που κουβαλάνε οι άνθρωποι στην πλάτη τους.
Καθούμενοι στο βράχο , του νερα’ιδένιου μας δάσους,
Περιμένοντας τον ήλιο να τους αγγίξει με τις ακτίνες του,
Και με τις χρυσοσταλίδες της αγάπης του Ιησού Χριστού,
Να ελαφρύνει το βαρύ φορτίο.

Διψασμένη καρδιά ζητά να χαμογελάσει στο σήμερα και να ξεκουραστεί
Στο προσκεφάλι από τα δάκρυα της περασμένης πεθαμένης νύχτας.
Έτσι και η ψυχή , ως δέντρο λαμπιρίζει τον πρωινό τον ήλιο ύστερα από την βροχή του Θείου Λόγου της αλήθειας,

Αυτής της αλήθειας,
που παντρεύτηκε ο ουρανός με την γή
και κάνοντας τον Θεό να μιλάει,
μέσα από τα λουλούδια,
ευχαριστώντας και τα δέντρα, που με τους καρπούς τους ομολογούν
πως του κάναν υπακοή.
Παναγία μας μητέρα, και του Χριστού μητέρα ,
είσαι το πρώτο λουλούδι που άνθησε πάνω στην γη,

εσύ η αυγή και το ουράνιο τόξο,
εσύ ο φωτοκαρπός του ήλιου που δίνει στο δάσος μου Ζωή.

Εσύ το νερό του βράχου,
εσύ ο ναός της Ζωής,
Εσύ ο άνεμος που άναψες την ζωντανή την φλόγα,
Εσύ το λουλούδι που μας ζητάς τις πέτρες που κουβαλάμε ,
Στον Γιό σου να του αφήσουμε στα χέρια Του.
Αυτός ο χτίστης του καμπαναριού της ψυχής.
**
Ω! καρδιά μου, που με πίστη περιμένεις, την υπόσχεση

Για ένα θαύμα ζωής.
Πιάσε μου το χέρι και έλα μαζί μου να πετάξεις,
Έλα μαζί μου να τρυπήσουμε τις νύχτες και να κεντήσουμε τις μέρες

Με την χρυσή κλωστή τον χρόνο, της άχρονης στιγμής

Έλα μαζί μου να σου δείξω την άνοιξη,
Που στέκεται ντροπαλή έξω από την πόρτα του χειμώνα,
στις καρδιές των ανθρώπων.
Έλα να χτυπήσουμε μαζί αυτήν την πόρτα,
ιδού την κρούω ...
Μέσα στου δάσους την σιωπή,
και ακούγεται από το βάθος του χειμώνα

Η αγάπη στην νάρκη που κοιμάται:

-Δεν είμαι εδώ δε, θέλω κανέναν,
η ύπαρξη μου χάθηκε,
Μέσα στα πρέπει και τα θέλω της ντροπής ,

Μα νά !....κάποιος μας ανοίγει την πόρτα,
και είναι η πίστη που περίμενε καρτερικά μέσα στην καρδιά του σπόρου,

Θυμάστε τον σπόρο που μιλούσαμε πιο νωρίς στην ιστορία;

Είναι αυτός ο σπόρος που περίμενε καρτερικά το θαύμα της ζωής,
Και έτσι και εγώ αναγνώστη μου,
και συνταξιδιώτη μου στον χρόνο της άχρονης στιγμής,
έλα να χαμογελάσουμε στην νύχτα του χειμώνα,
ιδού σου χαρίζω την ζωντανή ελπίδα,

ένα κλωνάρι ανθησμένης αμυγδαλιάς να το προσφέρεις για καλημέρα
στον ήλιο της αγάπης.

Της αγάπης που δεν γνώρισε ποτέ αντάλλαγμα,

Απλά αυτοί που την προσφέρουνε με την ομορφιά
από ένα χαμόγελο της μοναδικής αλήθειας,
μιας αληθινής άνοιξης της αιωνίου ζωής.
**

Ευχολόγιον

Η χάρης του Κυρίου Ιησού Χριστού,
με την αγάπη της μητέρας Παναγίας,
Και των Αγίων Πατέρων ημών,
να είναι μεθ ημών
και να μας φωτίζουν και να μας οδηγούν,
Στο μονοπάτι της αλήθειας και της αγάπης των αλλήλων ως εαυτόν.

ΑΜΗΝ


ioannhs kanenas

Ανώνυμος είπε...

Η Ευτυχία, η Ειρήνη, η Δύναμη υπάρχουν μονάχα όταν δεν υπάρχει μίσος.
Να μισείς είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την δυστυχία.
Να Αγαπάς είναι ο μοναδικός δρόμος προς την Ευτυχία την Ειρήνη.
Να Αγαπάς ό,τι κι αν συμβαίνει είναι Η Δύναμη.
Το μυστικό κλειδί της μεγαλοσύνης, για να ανοίξεις όλα τα μυστήρια της ζωής.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας με καρδιά αγνότερη κι από έναν αθώο. Ζούνε για έναν σκοπό. Αυτόν που τραγουδάει η καρδιά τους. Να απλώνουν δίχως δεύτερη σκέψη το χέρι τους σε εκείνον που θα το έχει ανάγκη κι ας μη το ζητήσει ποτέ.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ψυχή πιο καθαρή κι από τον μεγάλο ουρανό. Μοιάζουν άγγελοι ...μπροστά στον κόσμο που βιώνουμε σήμερα και για μένα αυτοί είναι. Τους βλέπω, τους αγγίζω και τους ξεχωρίζω. Ένα χαμόγελο ακόμη και μέσα στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής τους ποτέ δεν θα το αρνηθούν. Και θα είναι χαμόγελο αληθινό σαν την καρδιά και την ψυχή τους.
Είναι όμως ευάλωτοι στο κακό και στο πονηρό. Είναι γνωστό πως ο νόμος των περισσοτέρων σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε είναι κάτι περισσότερο από σκοτεινός. "Αυτό που δεν μπορείς να έχεις και το έχει κάποιος άλλος, φρόντισε να του το καταστρέψεις."
Επιβεβαιωμένο με τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Φοράνε την στολή ενός αγαθού καλόψυχου ανθρώπου που έχει μια σημαντική ανάγκη, μια επαφή με αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους... Κι όταν κρατήσουν το χέρι τους, είναι έτοιμοι να το ξεριζώσουν. Να μαυρίσουν τις καρδιές και τις ψυχές τους. Στην γνώση πάντα ότι δεν θα βρουν μεγάλη αντίσταση. Γιατί αν υποψιάζονταν κάτι τέτοιο θα έμεναν στην τρύπα τους. Τόσο δειλοί είναι και τόσο σκοτεινοί.
Αυτοί οι άνθρωποι-άγγελοι, είναι ένα δώρο πραγματικό για τον κόσμο μας. Είναι λίγοι και διάσπαρτοι και είναι εκείνοι και η ύπαρξη τους που κρατάνε αυτό τον κόσμο ακόμη όρθιο. Αλλιώς θα είχαμε χαθεί προ πολλού...
Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι οι άνθρωποι που είναι μοναχικοί, περιπλανώμενοι και οδοιπόροι περίεργων δρόμων. Με μια ψυχή που είναι μονίμως βασανισμένη και που μια λύτρωση ψάχνει να βρεί διαρκώς. Με καρδιά σκεπασμένη από σκιά και ένα βλέμμα που θυμίζει σκοτεινό αλλά δεν είναι... Είναι ταγμένοι μέσα στην μυστικότητα να ψάχνουν να βρούν αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους για να τους προστατέψουν. Δεν ξέρουν αν το κάνουν γιατί δίπλα τους βρίσκουν το φώς που κάποτε έχασαν, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η αγάπη που γεννάει η καρδιά τους για αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους. Ίσως γιατί είναι έκπτωτοι... γιατί μπορεί κάποτε να ζούσαν στο φώς ως άνθρωποι-άγγελοι. Δίπλα τους η γαλήνη τους σκεπάζει αλλά και το ένστικτο προστασίας τους κορυφώνεται στην ψυχή τους. Μέχρι να έρθει η ώρα τους να βρούν κι εκείνοι το φώς που κάποτε τους έλουζε. Ίσως και ποτέ.
Όπως ο σκοπός των ανθρώπων-αγγέλων είναι να αγγίζουν τις ψυχές που έχουν την ανάγκη τους, έτσι και ο σκοπός των άλλων... εκείνων των έκπτωτων, είναι να τους προστατεύουν και να τους προσέχουν με κάθε κόστος. Ακόμη και της ζωής τους.
Αν κάποιοι από εσάς νιώθετε έκπτωτοι και αναζητάτε το φώς... Αν κάποιοι από εσάς ανακαλύψουν κάποιον άνθρωπο-άγγελο...
Προστατέψτε τον με την ζωή σας. Αφήστε την αγάπη που θα νιώσετε να σας σκεπάσει.
Είστε οι Φύλακες τους...
Κι εκείνοι είναι οι τελυταίες ελπίδες ενός κόσμου που οδεύει στο κενό.